De wilde baren

Zo speelt Prinsje T kapitein op zee. Hij haalt het schapenvelletje uit zijn speeltent. En een ander, dat dienst doet als tapijtje, sleurt hij uit onze slaapkamer. Hij spreidt ze uit op de woonkamervloer en schikt daarop de afstandsbedieningen van de televisie, de dvd-speler, de Belgacom digibox en nog een blikken pennendoos die hij van mijn bureau ontvreemde. Dan gaat hij liggen, vleit zijn wang op de haren die wilde baren worden en roept: ‘Neen Elias, let op de gevaren! Ja goed, je hebt het weer gered! Hier komt Trolle! Oh neen, pas voor de eendjes. Je hebt een mooie vis gevangen. We moeten naar Thuishaven, vlug!’

Die twee

Daar lopen ze, naast elkaar, over de Bongenotenlaan. In hun beige pardessus, met hun parelwitte haren en een paarse mousseline foulard. Zij aan zij, met krasse stappen door de kou. Ze zijn tenger, al flink kromgebogen. Geen idee hoe oud en hoe beroemd die tweelingdames zijn. Als je ze ziet lopen bid je spontaan dat niet de een vóór de ander moet gaan.

Samhain zeggen de heksen

We wandelden door het bos van mijn jeugd. Er vlogen nu parkieten rond. We raapten drie droge bladeren en een eikel op voor elk van ons. Op de blaadjes schreven we wat we kwijt wilden. ‘De pampertjes’, schreven wij op het blad van Prinsje T. We zetten er de vlam aan en lieten ze in rook opgaan. In de eikeltjes droomden we een doel. Dat plantten we in de aarde. Toen liepen we naar het kerkhof waar mijn vader ligt, met een takje rozebottel als offerande. De volle maan stond laag en geel boven de zerken, twee ganzen vlogen gakkerend over het graf, naar het verre verre warme zuiden.

De pompoenbrigade

Stouterik

'Jij bent een stouterik', zei Prinsje T onlangs, een boze frons tussen de wenkbrauwen. En hij vervolgde: 'Jij mag niet weggaan he mama!' (Ik was voor professionele doeleinden even naar het buitenland). Dat we zelf dat woord nochthans nooit gebruiken. 'Oh neen?, vroeg een collega verbaasd. Wat zeggen jullie dan wel? 'Jij bent een schatje', blijkt na een paar dagen zelfobservatie. Waarop hij steevast zegt: 'Neen, ik ben Prinsje T!'

Mercedes

Ik hoorde voor het eerst van haar in een brief uit Afrika. Het moet zo'n achttien jaar geleden geweest zijn. Een vriendin werkte in Zambia in het kader van een landbouwproject. Op een avond had iemand in dat internationale gezelschap van jonge, bevlogen landbouwdeskundigen een plaat van haar opgezet. Wat M. precies over haar schreef weet ik niet meer. Het beeld dat zich in mijn herinnering gevormd heeft, is hoe in die donkere Afrikaanse nacht een stem weerklonk die mijn vriendin compleet van de kaart bracht. Zozeer dat ze er mij een brief over schreef. Ik kon in M's royale handschrift met moeite de naam Mercedes Sosa ontcijferen. Ik ging meteen op zoek naar haar muziek.

Eén keer zag ik haar life. Ze concerteerde in een afgeladen Bozar, het publiek at uit haar hand. Ze zong zittend, en dat begreep je als je haar geweldige lichaam zag. Bij Todos cambia, stond ze recht, nam een sjaal en begon te dansen. Het leek me alsof het hele gebouw daverde bij elke stap die ze zette. Ze was niet eens zo groot, merk ik nu op de foto's. Maar ze was evengoed een reuzin.

Daar moest ik aan denken, gisteren, toen ik het nieuws van haar overlijden vernam. Aan die ongelofelijke stem uit Zuid-Amerika die me via een brief uit Afrika had bereikt.

Zaterdag

We werden wakker door Prinsje T die aan het huilen was. Dat hij zijn schoenen kwijt was, jammerde hij. Dat hij nu niet met de trein naar Brussel kon. Hij zat rechtop in bed en had zijn ogen open, maar alles wees erop dat hij nog aan het dromen was. Het is Ottokar die elke weekdag 's ochtends met de trein naar Brussel gaat.

Ik gaf Prinsje T zijn schoenen en hij klemde ze tegen zich aan toen ik hem naar onze slaapkamer bracht. Hij bleef ontroostbaar.

Ottokar boog zich naar me toe en fluisterde in mijn zieke oor: 'Ik voel me al wat beter. Wat zou je ervan vinden als ik ons mannetje meeneem met de trein naar Brussel?' Ook Prinsje T boog zich naar mijn zieke oor, en merkte dat daar eigenlijk niets te beleven viel.

Zo gingen ze naar Brussel. Ottokar en Prinsje T. Met de trein.

Ze zagen een heel groot vliegtuig heel laag overvliegen. Ze zagen zwarte mensen op de trappen van het station heel luid roepen. Ze zagen aan de koninginnengalerij twee gauwdieven ingerekend worden. Prinsje T was een beetje bang op de Grote Markt, want daar in dat kasteel woonde de ridder. Ze gingen een pakje Chinese thee kopen voor mama en voor Prinsje T in Passa Porta een puzzel van kikker en muis. Ze gingen een pannenkoek eten aan de Markten.

Toen stapten ze opnieuw op de trein en daarna op de fiets, reden naar huis, en kropen allebei bij mij in bed.