‘Mama, ik heb heimwee’, zei het jongetje en het wrong zich in haar armen voor troost. Ze kwamen van het ene feestje naar het andere. Zo mooi, dat zelfinzicht. Het was laat. Hij was moe. Maar waar het over ging, was dat hij met zijn hele wezen nog daar was. En dat daar nu beter leek dan hier.
‘Komt heimwee niet altijd een beetje met het besef dat je ‘daar’ niet voldoende genoten hebt?’, vraagt Louise P. zich later af. ‘En dat je geen tweede kans meer krijgt?’ Ze denkt aan Prinsje T. die elke dag, élke dag iets nieuws kan. Een bron van heimwee in hele kleine dosissen.
het is aan ons
4 uur geleden
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten