Het is wanhoop, beseft Louise terwijl ze ’s ochtends door het park fietst –het ruikt er al naar humus. Dat gevoel dat ze liever onderdrukt –doet niet zo mal, je bent gewoon nog niet goed wakker.
Waar komt dat knauwen toch vandaan?
De herfsttijloos waaiert paars over het grasperk. Misschien is het wel angst. Voor wat ze doet met de tijd, hoe ze die laat vergaan. Voor achteloos weggooien wat gekoesterd moet: de uren in het huis onder de toren en wat voor herinneringen daaruit komen. Voor alles wat ze ooit gedroomd en misschien nooit meer bereiken zal.
En ook angst is niet het goede woord. Het is het gevoel van de man met hoogtevrees die op een toren staat. Hij kijkt omlaag en weet dat de diepte hem verleidt.
Het is het besef dat je nooit genoeg dankbaar kan zijn.
Game over?
2 weken geleden
Posts
Geen opmerkingen:
Een reactie posten