Beloof niets voor je het eigenlijk al waar hebt gemaakt

… dus ook geen sociale experimenten die nog niet klaar voor gebruik zijn.
Dat komt ervan. Van een prinsje dat zich voor het eerst bewust is van Sinterklaas. En een Oma bij wie Sinterklaas een week later dan overal anders komt. Niet dat dat erg is, zo spreiden we het plezier. En nog meer als we een dag daarna binnenvallen in het huis met de prinsessen, waar we een wat verweesde houten trein en een plastic parkeergarage vinden die dringend wat meer aandacht nodig hadden. (Bij deze is het bewezen: prinsjes hebben een aangeboren voorkeur voor ballen, treinen en auto’s, prinsessen zijn genetisch voorbestemd voor Barbie).
Zodat Ottokar, Prinsje T en Louise nu leven in een duplodierentuin (inclusief Knut het ijsbeertje), in de schaduw van een grote parkeergarage, waar een houten trein tussendoorrijdt en een tiental pinguins proberen te ontkomen aan een gele auto met brullende motor, gierende remmen en een voorliefde voor antarctische bloedbaden.
Daarnaast moet Prinsje T nu zijn bed delen met Jules, die altijd als eerste zijn pyjama aan heeft. En het was al zo krap in dat bedje, met de dolfijn, het konijn, de giraf, Flappie en de drie tutten. Een hele brigade is dat die 's ochtends rond zowat half zes als één man paraat staat om naar de sponde van Ottokar en Louise te worden getransporteerd.