De wegdeemstermaanden

Er zijn dagen dat Louise de honderd vierkante meter die zij haar huis noemt niet verlaat. In maanden als deze zijn er veel van die dagen. Louise oefent zich dan in tevreden zijn met het kleine. Van de slaapkamer naar de woonkamer en van de woonkamer naar het bureau. Er vallen niet veel passen te zetten. Je komt er niet veel mensen tegen (behalve –tijdens de ochtenden en de avonden– Prinsje T en Ottokar). Er gebeurt niet veel.

Het leven krijgt zo iets waakvlamachtigs. Ze wil wel naar buiten, tenminste, dat denkt ze. Of ze vindt dat ze voor haar eigen gezondheid naar buiten zou moeten. Maar haar dagtaak zit er nog niet op of het is al donker, en het regent. En Louise voelt dan niet de minste sturm und drang om naar dat natte donkere buiten te gaan.
Sommige mensen schrijven daar boeken over, over het kleine nietsige dat het leven kan zijn. Sommigen weten daar literatuur van te maken.

Persoonlijk denkt Louise dat een soort winterslaap van de Grote Verwachtingen nog zo gek niet is.