Het is niet goed om vlak onder een toren te wonen

Op een goede dag in het najaar van 1999 begon Orhan Pamuk zich samen met zijn bovenbuur zorgen te maken over de minaret vlakbij het gebouw waar hij schreef. De grote aardbeving van augustus dat jaar had de minaret wat gehavend, maar ze stond er nog en de vraag was nu of ze bij de volgende aardbeving, die voorspeld was, en nog erger zou zijn, en waarvan het epicentrum dichterbij zou liggen, op Pamuks schrijfkamer zou vallen of niet.
Enig historisch onderzoek, wat schattingen met het blote oog en een hoop speculaties over de te verwachten aardbeving later was de conclusie van de bovenbuur dat de minaret onmogelijk op hun gebouw kon vallen. Daarvoor stond ze te ver af. Het was veel waarschijnlijker dat hun gebouw op de minaret zou vallen.

Louise’s exemplaar van Other Colours, writings on Life, Art, Books and Cities heeft intussen aan alle kanten ezelsoren. Orhan Pamuk en Louise zijn op dezelfde dag jarig. Louise vindt dat een prettige gedachte. En ook dat bij haar weten noch gebouw noch minaret intussen gevallen zijn.