We stonden op de Mont Ventoux. Prinsje T op de arm van Ottokar. Zijn ogen bijna dichtgeknepen, zijn haartjes in een pluim omhoog door de strakke wind.
Op weg naar de top hadden we overal mobilhomes gezien. Ze stonden al klaar voor de ronde van Frankrijk die zaterdag voorbijkwam. Het was pas dinsdag. En de wind gierde.
Op zaterdag zaten we op de place du Forum in Arles onder een luifel met airco en keken naar de beklimming van die top. Voor het eerst begreep ik waarom die wielrenners, die Armstrongs en Contadors, waarom dat Goden zijn. Je zag nog net niet de vleugels aan hun schouders groeien.
Terug thuis, als ik Prinsje T de fietshelm met de haaien opzet om hem naar de opvang te brengen, glundert hij plots vol trots: ‘Kijk ik ben een Movantoe. Ja he mama, een Movantoe!’
tot in de derde graad
1 week geleden
Posts
2 opmerkingen:
Nu ik geen stille lezer meer ben... Mijn prinses was meer onder de indruk van de "eeeliekotters!!" (helikopters) dan van de zwoegende wielrennerhelden.
Oh. Jouw prinses klinkt qua leeftijd compatiebel met prinsje T ;)
En die is ook altijd heel wild van helikopters (in zijn geval met sterk aangeblazen H)
Een reactie posten