Hoe keurig de dames die rondlopen op de bloemschikhappening in de landcommanderij. Waar ooit de hospitaalridders woonden nu hun ridders van de schoonheid. Knipschaar in de hand, oasis in de aanslag.
De dames in hun mooiste najaarsjurken, hier en daar heeft er eentje een gloriosa op de hoed gespeld. Het is drummen voor zoveel bloemenpracht, er wordt geknikt en gekeurd, de camera paraat.
Maar dan diezelfde dames, op de parking onder de appelbomen. Hoe ze hun boodschappentassen uit de kofferbak halen. Hun mannen aanmanen om hoger, nog hoger aan de takken te schudden, hoe ze de appels optasten, veel, veel meer dan ze zelf kunnen eten. Zo gretig, zo gedreven, alsof het hun heilige plicht is die appelboer van zijn rijpe oogst te bevrijden.
Posts
2 opmerkingen:
Ze eten die appels niet, dat is voor in hun bloemstukken. Het is toch een bloemschikhappening?
Maar natuurlijk. Dat ik daar niet aan gedacht heb. Herfststukjes.
Sprak onlangs met iemand uit de streek van Katarkt. Woest zijn ze daar, al die fietsers en wandelaars die de boel daar nu platlopen en en passant al eens een appeltje hier en daar meegritsen.Maar er zijn er toch genoeg mijnheer?
Een reactie posten